A wonderful September morning for Jenny Wren and Her Borrowed Wings as we wake up to our first review of the new album – A SOUP.
Thank you to ROOTSTIME for taking the time to listen to our music and give us this excellent first review.
Enjoy, as always, the google translation of the review below.
A SOUP will be released on 1st November 2016 with some limited pre-release copies available for some lucky folk at our live shows before then.
Thank you Rootstime!
JENNY WREN AND HER BORROWED WINGS – A SOUP
ROOTSTIME (BE) SEP2016
Best weer lastig om een kant-en-klaar etiketje op dit trio te kleven.Jenny Wren (haar naam is geleend bij Paul McCartney) is een jonge Engelse multi-instrumentaliste uit het Engelse Essex, die hier aan haar tweede plaat toe is in triovorm met haar kompanen, de Bennen Gallon en Fisher, de een zeer bedreven op de Resophonic, de ander op “gewone” akoestische gitaar. Van haar echte naam heet Jenny gewoon Trilsbach en zij is het vocale gezicht van de band.
Op die nieuwe plaat serveert het trio dertien zelfgeschreven songs, netjes verdeeld tussen de drie bandleden en, zoals al gezegd, sobertjes gearrangeerd met niet meer dan drie akoestische instrumenten (vier, als je de stem meerekent) tegelijk.
Drie kwartier lang neemt de band je mee op een tocht, die langs veel vertrouwde huisjes uit de rootsmuziek leidt: nu eens is er country, dan weer blues, nu eens gaan ze de old-timetoer op, dan weer halen soul en rhythm & blues de bovenhand. Dat leidt tot een heel gevarieerde, heel beluisterbare plaat, waarvan je vooral meeneemt dat dit trio op een heel originele en vernieuwende manier de instrumenten laat samengingen en -spelen, die een bijzonder fijn neveneffect blijkt te hebben: ik beluisterde ze nu een keer of zes, zeven en meer en meer krijg ik zin om dit clubje live aan het werk te zien. Dat lijkt me een heel knap gebeuren te zijn, dat ik helaas nog niet zelf mocht ervaren.
Nu, in afwachting daarvan, kan ik me best vinden in de heerlijke cocktail die op de plaat gebrouwen wordt: van opener “A Sailor”s Blues” -dat zijn titel niet gestolen heeft- over het smachtende, langoureuze “The Leaving” en het haast even trieste “Until It’s Time To Go”, waarin Jenny haar vocale kwaliteiten optimaal etaleert, tot het swingende “Don’t Bring Me Down”, maar net zo goed van het iets lomere, jazzy “Brick by Brick” over het zusje daarvan, “A-creeping” met zijn fijne vocalen van de jongens er doorheen, tot het afsluitende “The Promise”, is dit een CD, die je naar een rokerige nightclub doet verlangen, zo eentje waar de verlichting schaars is, de drankjes veel te duur, maar de muziek uitmuntend.
Jenny Wren en haar band horen in zo’n decor thuis, denk ik. Tot dat werkelijkheid wordt, zal deze plaat nog heel vaak uit het -overigens heel fraaie en uit gerecycleerd materiaal gemaakte- hoedje komen om ons te begeleiden op al dan niet nachtelijke autoritten. Prima plaat van een band die bij onze Noorderburen al wel te zien was, maar die maar eens dringend richting Brussel moet afzakken!
(Dani Heyvaert)
http://rootstime.be/index.html?http://rootstime.be/CD%20REVIEUW/2016/SEPT1/CD14.html
English translation (sort of) here… Continue reading “A SOUP – The first review is in! Rootstime, BE” →